Als je iemand moet missen waarvan je zielsveel hebt gehouden, wordt de grond onder je voeten weggeslagen. Je wereld komt tot stilstand. Niets gaat meer vanzelf. Alles moet je opnieuw uitvinden. Gelukkig zijn er dan ook mensen, die je een warm hart toedragen en er voor je zijn.
En hoe bijzonder is het dan dat je in die moeilijke eerste tijd vanuit de parochie een oprechte aandacht mag ervaren. In de vorm van een aantal brieven, waarin je die betrokkenheid direct voelt. Waarin je een hart onder de riem krijgt en er een helpende hand wordt uitgestoken.
De uitnodiging om deel te nemen aan een tweetal bijeenkomsten, waarin mensen die een geliefde hebben verloren samen komen, heeft een tijdje bij mij op de kast gestaan. Aan de ene kant wilde ik wel, maar aan de andere kant ervoer ik een enorme drempel. Rouwen doe je toch in je eigen vertrouwde omgeving!? Uiteindelijk heb ik mijn schroom overwonnen en ben ik gegaan en daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Onder de bezielende leiding van Jeanine Heezemans hebben we in oktober en november rond het feest van Allerzielen – in een groepje van zo’n 10 lotgenoten (jong en oud) – samen ons verdriet gedeeld. Hebben we gesproken over hoe onze wereld er nu uitziet, hoe we ons voelen, waar we moeite mee hebben. Ook liefdevolle herinneringen kregen een plekje. We luisterden en leerden van elkaar. Zo fijn om dit met elkaar te delen!!
Een ding is zeker…. rouwen kent geen blauwdruk, er is geen goed of fout. Alles mag en alles kan, zolang het voor jou goed voelt. Mocht het jou overkomen, weet dan dat er een parochie is die om jou geeft en er voor jou is.
Namens de lotgenoten
Anneke
‘Vandaag werd het weer licht.
De vogels fluiten gewoon door.
En ik, ik probeer het te begrijpen.
Mijn verstand zegt, het is goed zo.
Maar wat ik voel is anders.
Om wat er gisteren was en nooit meer terugkomt.’