Op zaterdag 22 april ging pastoor Paul Verbeek voor in de avonddienst in onze kerk. Vol enthousiasme wist hij zijn gedachten inzake de Emmaüsgangers over te brengen op de relatief grote schare aanwezigen.
Hij vertaalde als het ware de gedachten van ongeloof, boosheid en verdriet – die de leerlingen van Jezus hadden na Zijn dood- naar de huidige situatie waarin de Kerk (in het algemeen), maar zeker die van onze parochiekern, verkeert.
De twee leerlingen die met de voor hen onbekende man opliepen verschilden nogal van mening: het zou een discussie geweest zijn; vol onbegrip. De vreemde man begreep niks van hun verdriet. Wat was er toch gebeurd? Waar hadden ze het in Godsnaam over?
Exact dat gevoel is merkbaar in ons dorp: de een blijft hangen in gevoelens van verlies en het kwijtraken van een geloofsuiting in steen; de ander geeft aan, al jaren zich niet meer met die kerk verbonden te voelen…en feitelijk laat het hem/haar koud. Dat samen-gevoel is bij hen afgestorven.
Toen en nu: De glorievolle intocht op Palmzondag vergeleek Paul Verbeek met de bouw van deze kathedraal van de Zak van Zuid-Beveland in 1873/150 jaar geleden. Het kon toen niet op: iedereen wilde een plaats bemachtigen tijdens de dagelijkse en zondagsdiensten, vandaar dat enorme bouwwerk in een relatief klein (maar wel overwegend katholiek) dorp.
De dag van de kruisiging en kruisdood is de fase die we nu doormaken: het verlies van iemand/iets wat je dierbaar is. De rol van de kerk is uitgespeeld; bijna alles verdwijnt. Slechts een handjevol mensen bezoekt nog de diensten en inkomsten lopen dramatisch terug.
Tijdens wandelingen in en rond ons dorp komen we regelmatig mensen tegen die hun onbegrip of teleurstelling uitspreken over het besluit onze kerk per 5 november te sluiten. Waarom? Er is toch nog geld genoeg? Als de kerk dicht is, komt er helemaal niemand meer…Of: ze breken iets af wat in 150 jaar door het dorp samen is opgebouwd. Wel geeft men grif toe dat ze financieel weinig bijdragen aan behoud & onderhoud.
Hoe krijgen we genoeg mensen bij elkaar. Niet alleen in de vieringen/diensten in onze kerk, maar ook in het samen-op-weg-gaan naar een nieuwe toekomst? Mensen verwijten de parochiekerncommissie dat ze niks doen, alleen maar wachten tot de sluitingsdatum. Men verwacht openheid en niet -zoals de leerlingen van Jezus – geslotenheid uit angst.
De kerncommissie heeft regelmatig overleg met parochiebestuursleden en leden van het pastoraal team over de nabije toekomst. Natuurlijk bereiden we het afscheid van ons kerkgebouw voor. We willen er beslist geen uitvaartdienst van maken, hoe verdrietig we dit besluit tot sluiting ook vinden. Samen met iedereen die zich betrokken voelt willen we werken aan een moment om nooit te vergeten: de herkenning van het traditionele breken van het Brood (eucharistie) en het samen eten en drinken, na de dienst. De twee elementen waaraan de leerlingen Jezus herkenden toen ze samen na de wandeling aten.
Het historisch schilderij dat nog in onze kerk hangt voegt alle elementen bijeen: in 1818
in het eerste kerkje als middenstuk geplaatst; in 1874 overgezet naar de nieuwe kerk, maar in 1886 weggehaald en opgeborgen tot het in 2008 weer in ere werd hersteld en laat zien dat ‘uit het oog niet uit het hart’ hoeft te betekenen.
Samen blijven komen ( in welke vorm dan ook) is ontzettend belangrijk om die stap naar de toekomst te kunnen zetten. We zullen bijeenkomsten houden waarin we u vragen hierover mee te denken en u uit te spreken. Hoe verder? Graag nodigen wij u binnenkort hierover uit.
Namens de parochiekerncommissie, Richard Gielens.