Goedemorgen, beste mensen. Vorige week zondag hadden we in deze kerk een dienst van Woord en Communie, ons kleine mannenkoor zong, deze keer onder leiding van Wolfgang, de kerk was nog steeds mooi versierd, de opkomst in de viering was redelijk, de sfeer was mooi. Na de viering een gezellig samenzijn achter in de kerk om het oude jaar uit de luiden. Maar het belangrijkste van die viering was toch vooral de overweging door Marga. Ze blikte met ons op treffende manier terug op het afgelopen jaar, 2024. We waren er stil van: wat een gebeurtenissen: in de grote wereld, in onze regio, in de Damiaanparochie en in onze eigen kleine geloofsgemeenschap. We werden getroffen door de vele waarom- vragen, door de verdrietige gebeurtenissen, door de vele onzekerheden die ons boven het hoofd hangen, maar ook werden we getroffen en dankbaar door de vele mooie momenten die we hier ook met elkaar deelden.
Luisterend naar Marga realiseerde ik me opnieuw hoe vitaal onze parochiekern eigenlijk nog steeds is. Vervolgens vroeg ik me af waar we in ‘s hemelsnaam mee bezig zijn, in welke situatie zijn we terechtgekomen? Het gaat te ver om nogmaals terug te blikken, al is dat heel verleidelijk. Aan mij de beurt om vandaag voorzichtig vooruit te kijken, voor zover dat enigszins mogelijk is. Voordat ik me daarop wil richten, wil ik toch nog even terug naar 2024. Net als in andere jaren, hadden we binnen onze gemeenschap te maken met overlijdens, dat is immers onvermijdelijk. Maar nu werden we verschillende keren getroffen door onverwachte overlijdens van actieve en betrokken parochianen, en ook nog veel te vroeg. Het had een grote impact, natuurlijk op de familie, maar zeker ook op ons in de parochie. Het overlijden van Sjaak Uitterhoeve sloeg in als een bom, het had en heeft ons diep getroffen. We missen Sjaak als persoon, maar ook zijn tomeloze inzet en deskundigheid binnen de parochiekerncommissie en hier binnen onze geloofsgemeenschap. Bij veel vraagstukken die nu op tafel liggen, vraag ik me vaak af: wat zou Sjaak daarvan vinden? We proberen er zonder hem het beste van te maken, dat doen we met elkaar, met vallen en opstaan.
Ten tweede blik ik graag hier ook terug op de informatieavond van dinsdag 19 november jl, hier in onze kerk. Als eerste parochiekern werden we geïnformeerd door pastoor Thaddy, teamleider Geerten Kok en vicevoorzitter Peter de Sonnaville over de ophanden zijnde veranderingen binnen de Damiaan parochie. We waren verrast en geraakt door de grote belangstelling en de actieve bijdrage van jong en oud. Hoewel velen van de aanwezigen niet wekelijks de kerkdiensten bezoeken, toonde de avond wel een grote betrokkenheid, saamhorigheid eensgezindheid. De boodschap die ons verteld werd was ernstig en zorgelijk, maar bovenal pijnlijk en verdrietig. Gezien de ontwikkelingen binnen de Damiaanparochie, snappen velen dat aanpassingen gedaan moeten worden. Immers, de aantal kerkbezoekers verminderen, de financiën verminderen en het pastoraal team verkleint. Het uitleggen, of voortleven van de Missionaire Parochie, wat zoveel betekent als: het geloof uitdragen, voelt voor velen als terug naar “het oude Roomse Leven”. Voor sommige mensen voelt dit goed, maar voor de meeste mensen die ik spreek, voelt het als heel pijnlijk en bedreigend in plaats van uitnodigend, gelijkwaardig, respectvol en heilzaam. Hoe zou Onze Lieve Heer het nou eigenlijk echt bedoelen? Zijn zoon Jezus leerde ons toch vooral: wees zorgzaam en lief voor elkaar, deel wat je hebt, zie om naar de ander, heb respect voor de natuur. Wars van macht en geld, niemand uitsluiten.
Jullie kennen de voorgenomen besluiten, ze zijn terug te lezen in het Parochienieuws van begin december. Het bestuur maakt de balans op van de vele reacties die verzameld zijn na de informatieavonden in de parochiekernen in de Zak en in Goes. Daarbij kan ik niet laten nogmaals te noemen hoe positief en waardevol de bijeenkomst hier was en hoe teleurstellend en eigenlijk beschamend de opkomst van de bijeenkomst in Goes was. Wat zegt dat over vitaliteit? En wat betekent dat voor de toekomst? Wat gebeurt er met alle input en is aanpassing te verwachten? De opgave voor het bestuur is groot, een enorme uitdaging. We wensen hun daarbij heel veel kracht en wijsheid toe om de juiste beslissingen te nemen. Dat zij rekening houden met de wensen en mogelijkheden van de diverse parochiekernen met hun vele vrijwilligers en leken- voorgangers.
De parochiekernbesturen uit de Zak hebben in ieder geval ook niet stil gezeten en hebben na twee bijeenkomsten, een gezamenlijke reactie geschreven aan het parochiebestuur. De kerncommissies zijn van mening dat openblijven van alle drie de kernen en de mogelijkheid tot “vieren” op zondag in alle drie de kernen, mogelijk moet blijven. In afwachting van verdere reactie van het parochiebestuur, denken we hard na: hoe houden we elkaar vast, hoe blijft jong en oud betrokken en actief, hoe werken we samen aan vitaliteit binnen onze parochiekern en hoe werken we samen binnen de Zak en binnen de Damiaanparochie? De parochiekerncommissie kan dat niet alleen, we hebben elkaar daarbij hard nodig. De aanwezigheid op 19 november alleen is niet genoeg, de handen moeten uit de mouwen! Er is veel werk te doen. Samen kunnen we meer.
We leven in een ingewikkelde tijd, met toenemende polarisatie, veel mensen maken zich zorgen over de toekomst, over het klimaat, over toenemende agressie, oorlogsgeweld ver weg en dichtbij, over individualisme en nog veel meer. Hoe kan de kerk, onze kerkleiders ons daarbij helpen en bijstaan? Wat dragen zij uit? Hoe inspireren ze ons, hoe geven zij het voorbeeld? Welke taal wordt er gesproken? Hoe vinden we elkaar weer? De kerk speelt een steeds kleinere rol in onze samenleving, we kunnen niet in de toekomst kijken, maar er zou zomaar een tijd kunnen aanbreken dat we ons weer meer richten op Onze Lieve Heer en Zijn kerk. Laten we dan geen spijt hoeven hebben van voorgenomen besluiten, maar kunnen koesteren wat we nog hebben.
Vandaag wil ik graag mijn dank uitspreken aan alle mensen die op welke manier dan ook een bijdrage leveren om onze parochiekern levend te houden: dank je wel alle vrijwilligers, of je nu lector bent, de was doet, de koorzangers, de Caritas, de kerkhofwerkers, de bezorgers van het Parochienieuws, de ziekenbezoekers, de collectanten, niet te vergeten de leken voorgangers Marga en Corrie, en natuurlijk ook dank aan het pastoraal team. En vooral dank aan jullie, trouwe kerkbezoeker, we vieren Kerk-zijn samen, zonder jullie is er geen kerk. Laten we niet alleen dromen van een betere wereld, maar zo veel mogelijk ons steentje bijdragen, daar waar we kunnen. Daarvoor vragen we de hulp van onze lieve Heer. Ik wens u allen een Zalig Nieuwjaar.
Kijkend naar 2025 overheerst maar één gevoel: HOOP
HOOP op geluk hier op aarde, in onze leefwereld
HOOP op vrede en geborgenheid voor iedereen
HOOP op kracht en moed in moeilijke momenten
HOOP op vreugde en welzijn voor ieder van ons
Theo Audenaerd, voorzitter parochiekerncommissie