Oktobermaand: missiemaand.
Iedereen heeft dat wel eens: een indruk die je niet vergeet. Een zonsopgang die je ontroert, de wijsheid van een kind die je onthoudt, een gesprek dat je richting wijst in je leven. Zoiets.
Het jaar 1990. Ik was nog maar korte tijd priester gewijd. Met een paar ook nog jonge collega’s nam ik deel aan bezinnings-dagen – retraite -. We waren te gast in het klooster van de missiezusters in Wahlwiller, gelegen in een plooi van het Zuid-Limburgse heuvelland.
Van ons werd verwacht dat we – als priester – zouden voorgaan in de dagelijkse eucharistieviering. Tijdens de ontspanningsmomenten vond je de gelegenheid om wat met de zusters te praten. Het waren er velen: jongeren en ouderen, hoogbejaarden zelfs.
Ik klapperde met mijn oren over wat ze vertelden. In de jaren twintig(!) van de vorige eeuw waren ze uitgezonden op missie naar Mongolië. – Nu gaan mensen daar op vakantie. Maar in die tijd leek het me wel het meest afgelegen en onbekendste deel van de wereld. – Zover weg was het dat de zusters – als ze al niet door de ontberingen gestorven waren – van daar pas weer terug kwamen, nadat ze hun hele leven gegeven hadden voor het evangelie en de mensen. Oud waren ze dus. En nu woonden ze daar op die heuvel in Zuid Limburg.
Het was mijn beurt om voor te gaan in de eucharistie-viering. Een indruk waar ik nu nog ‘koud’, of beter gezegd ‘warm’ van word. De kapel zat vol met zusters. Ik voelde me heel klein. Het besef van wat die stokoude, oudere en jongere zusters allemaal gedaan en mee-gemaakt moesten hebben … het overspoelde mij. En daar stond ik achter het altaar. De woorden van het sacrament over brood en beker: nu gaf Hij hun een bewijs van zijn liefde tot het uiterste toe … dit is mijn lichaam … dit is mijn bloed … blijft dit doen om Mij te gedenken …
Oktober is Wereld Die zusters vierden op dat moment op sacramentele wijze wat ze door de kracht van de eucharistie hun hele leven gedaan hadden. In navolging van de Heer en door zijn kracht: liefde tot het uiterste, voor Hem en voor de mensen. De hostie op hun doorgroefde handpalmen leggend: Lichaam van Christus … Amen … het klinken van het gezang …Wie was ik, dat ik …?
-missiemaand, ondersteund door ‘Missio Nederland’ wordt wereldwijde solidariteit gevierd met parochies in ca 130 landen: Missio wil een brug zijn tussen parochies en bisdommen wereldwijd. Samen willen wij als gelijke partners werken aan een betere wereld, ons geloof met elkaar delen en in dialoog treden met andere godsdiensten en culturen. En dat laatste is toch iets dat in ons eigen land tot een mogelijkheid behoort die we moeten aangrijpen. Vooral als we zien hoeveel mensen van elders naar hier vluchten opgejaagd door oorlog of gebrek.
Fons van Hees, pastoor