Eind november bracht ik voor de vijfde keer een bezoek aan het Palabanakinderdorp voor aidsweeskinderen in Zambia. Heel spannend was het toen ik na 16 uur vliegen in Lusaka de hoofdstad van Zambia landde.
De recente cholera-uitbraak en de ebola die in de buurt woedden, hielden mij niet tegen toen het bestuur vroeg of ik samen met een ander bestuurslid voor een werkbezoek naar Afrika wilde gaan. De kinderen hadden ons nodig.
Momenteel zijn er grote veranderingen gaande in het Palabanakinderdorp en het was die week gewoon heel hard werken. Om half zeven ons bed uit, even snel wat koude yoghurt en thee en de auto stond al weer met ronkende motor klaar voor weer een lange, hete en stoffige dag. Wij moesten diverse sociale instanties bezoeken en ons verhaal vertellen, zoals bij Social Child’s Welfare. Hier werden wij meer dan 3 uur geconfronteerd met alle obstakels die met de veranderingen in Zambia gepaard gaan. Het was enorm heet in dat kantoortje, geen airco en geen glaasje water en dat bij een temperatuur van 35 graden! Zo bezochten wij meerdere instanties om de veranderingen en de veiligheid van onze weeskinderen te kunnen waarborgen, ook op de langere termijn. Vaak schoot de lunch of het kopje koffie er bij in, maar dat deerde ons niet.
Bezoek
Natuurlijk was niet alles kommer en kwel. We hebben genoten van het warme en liefdevolle contact met de kinderen. Ze waren erg blij met ons bezoek en lieten dit ook blijken. We hebben hen meegenomen naar het museum van Land- en Volkerenkunde over Zambia. Ook gingen we gezamenlijk met een kleine vrachtwagen naar zwemles waar ze heel veel plezier aan beleefden. Toch was er zeker ook een tragisch moment, toe ik vroeg waar onze Mary, die al vanaf haar vijfde jaar in Palabana woont was. Stiekem heb ik voor haar een klein apart plekje in mijn hart en elke keer als ik het project bezocht, zag ik dat het steeds beter met haar ging, en dat ze het op school ook goed deed. Daar was ik best trots op. Tot nu! Het bleek, dat onze Zambiaanse manager vond, dat het tijd voor haar was om het dorp te verlaten. Ze was helaas gezakt voor haar examen en had de leeftijd van ruim 17 jaar bereikt. Daar ging zij dan, na 12 jaar beschermd wonen de vreemde wereld in, weg van de kinderen die elkaar als familie beschouwen. Ze kwam terecht bij een oude tante, zonder inkomen en in zeer armoedige omstandigheden en zonder diploma. Ze kwam in contact met een verkeerd vriendje en raakte zwanger. Het vriendje verdween en ze stond er alleen voor. Toen de baby 1 jaar oud was werd hij ziek en tot haar grote verdriet overleed hij.
Contact
Bij het horen van dit verhaal besloot ik contact met haar op te nemen en dat lukte. Het was een verdrietig meisje dat ik na drie jaar weer terug zag. Zij verloor dus niet alleen haar ouders toen ze vijf jaar oud was, maar nu dus ook haar eerstgeboren zoontje! Ik probeerde haar te troosten en te bemoedigen en gaf haar als aandenken een gouden kruisje. Ook een enveloppe met inhoud om iets voor zichzelf te kopen werd verlegen en dankbaar aanvaard. Het diploma wordt alsnog gehaald en ze mag waarschijnlijk weer terug in Palabana komen. Misschien als assistente van een van de zorgmoeders. Zulke verhalen zijn er meerdere en het was dus heel hard nodig, dat er weer eens een delegatie uit Nederland kwam kijken.
Afscheid
Het afscheid kwam helaas veel te vroeg naderbij. Wij hebben een leuke barbecue verzorgd met brooddeeg aan stokken wat iedereen helemaal geweldig vond. Als het brood gaar was werd het met honing of stroop gevuld. Als verrassing hadden ze voor ons een echte Afrikaanse zang- en dansavond georganiseerd. Het was wel praktisch in het donker, want er is bijna geen elektrisch licht in het dorp.
Het meerstemmig prachtige gezang en het geroffel van de drums was erg ontroerend. Dit was hun geschenk aan ons en het was op dit moment, dat de gedachte in mij opkwam:
HET IS IN HET GEVEN, DAT WIJ MOGEN ONTVANGEN!
Aan het eind van dit verhaal wil ik ook heel graag de mensen van de Caritas hartelijk bedanken voor hun steun en de mooie donaties die ik namens hen, van al de kerken van onze Pater Damiaanparochie de afgelopen drie jaar heb mogen ontvangen. Dit zijn nu echt mensen om heel trots en zuinig op te zijn. Ze zijn met een lantarentje te zoeken. Rest mij nog, om alle mensen die het afgelopen jaar de aidsweeskinderen van het Palabanadorp hebben gesteund heel hartelijk te bedanken.
Anne Martens, Pola van der Donckstichting.
Banknr. NL92 INGB 0007295771